Ash Wednesday

“Remember, O man, that you are dust, and unto dust you shall return.”

(Genesis 3:19)

😉

As you go through life, yield not a traffic on Temptation Avenue. Avoid Sin Street because it’s a dead end. Pass up Hypocrisy Street, Gossiping Land, Backbiting Boulevard. You have to pass through Trials Avenue but that’s all right because Victory Road is straight up ahead. Enjoy your journey.”

Taym Pers

Hindi biro ang mag-maintain ng isang blog. Una ay kailangang maging creative ka sa paggawa ng iyong mga postings para naman maging kaigaigaya ang pagbabasa ng iyong mga tropa at ang pangalawa ay mahalagang mayroon kang mailalagay dito kahit na isang kwento man lang tuwing isang linngo pero kung kakayanin mo naman na araw-araw ay why-not choc-nut. Ang hirap talaga! At kapag ganitong nakatapos ka ng gumawa ng isang entry ay problema din yung pag-upload lalo pa’t wala naman kaming internet dito sa aming flat. Kaya’t ang style ko ay gumagawa na lang ako sa gabi at pagpasok ko kinabukasan ay doon ko na lang sila i-na-upload at eto na nga yon, kaso ang problema ay noong nagbakasyon na si opismate no. 2 at ang naiwan na lang ay si opismate no. 1 at opismate no. 3 (ako ‘yon).

Kasabay ng pagpasok ng malamig na hangin noong nakaraang Disyembre ay sinabayan na rin na mag-turn ober ni opismate no.2 ng kanyang mga gawain at datos. At habang ginagawa namin ito ay parang may narinig akong bumulong sa akin at sinabing “Cha, this is the calm before the storm”. Hindi nga ako nagkamali. Dahil sa pagpasok pa lang ng taon ay hindi na tumigil ang dating ng mga trabaho, ang paglapit ng mga makukulit na kaopisina, mga reports na dapat tapusin, at mga pakikipagtalo sa mga department heads at opis airhead (Pahiram muna Mr. Badoodles na iyong term) na demigod kung umasta. Kaya’t eto at mahigit isang buwan at kalahati na akong puyat. Sama-sama na diyan yung mga obertime, late dinner, tambak na labahin, hindi maubos na plantsahin, pagluluto sa gabi, at mga bertdey/inuman na naimbitahan ako. Mayroon nga akong tatlong entries na ginawa para dito sa aking korner kaso ay hindi ko pa rin sila natatapos dahil laging nauudlot. Kaya’t ng makatanggap ako ng email mula sa isang tropa na humihingi na ng bagong kwento sa akin dahil wala na syang mabasa dito ay medyo parang kinurot ang aking puso. Hindi ko rin alam ang dahilan kung bakit ko naramdaman yung kuro’t kaya minabuti ko na lang na magtipa ulit ngayong gabi. Kaya’t eto habang tinutunaw ko yung kinain namin kanina mula sa Mongolian Grill sa may Villagio Mall ay minabuti ko na munang tapusin ito, may sense man o wala. Ang mahalaga ay makapag-ambag ako sa araw na ito. Siguradong matatapos ko na ito ngayong gabi dahil tiyak na matatagalan pang matunaw ang pansit at dalawang rice na inorder ko kanina. Ikaw ba naman ang magtulak ng sasakyan eh di sigurado ngang magugutom ka ng husto.

Kaya’t kapag binabasa ko yung mga bagong entries ng mga nasa blogroll ko at pati na rin sa mga miyembro ng WPP ay sadyang napapabilib ako dahil halos araw-araw ay mayroon silang mga bagong kwento. Sabi ko pa naman sa aking sarili na para sa taon na ito ay at least mga dalawang kwento bawat linggo ang aking ilalagay at kung may pics man akong isasama ay mayroon din itong kaakibat na istorya rin. Kaso unang buwan pa lamang ng taon ay medyo sablay na agad ako. Sabi ko ay ok lang dahil puro lehitimo naman yung mga dahilan pero ayaw ko pa rin ng ganitong sistema kaya’t kailangan doblehin pa ang sipag upang mapunan ko ang aking responsibilidad dito sa aking korner.

Maraming balita na ang gumulat sa ating Mahal na Pinas mula sa pagbukas ng taon na ito tulad na lamang ng pagbisita ni erap sa inquirer pagkatapos niya itong ipa-boycot sa mga advertisers noong panahon na panggulo pa sya (Ito kaya yung style nya na “Keep your friends close, but keep your enemies closer”), ang pagsalungat ng mga “duly-elected officials” ng pampanga laban sa kanilang “duly elected” governor at Inquirer’s Filipino of the Year na si among ed dahil na rin sa sa mga bagong sistema na kanyang inimplemento na sumira sa kanilang mga corrupt na pamamalakad, ang pagsampa ng kaso ng abscbn laban sa mga illegal na pag-aaresto sa kanilang mga reporters kasabay nito sympre yung pagsampa din nila ng kaso laban sa channel 7 para mas lalo silang pag-usapan. Sarap sanang isama ang aking isang sentimong opinyon sa mga usapin na ito kaso sa dami ng trabaho ay hindi ko na magawang isulat ang mga ito. Pilit ko pa rin naman sinusundan ang mga pangyayari sa atin at pati na rin dito sa Gitnang Silangan at iba pang mga bansa kaso ay sadyang hindi lang ako agad nakakapagtipa upang matuloy yung mga nais kong ikwento dito.

Kaya naman noong nabasa ko itong ipinadala sa akin ng pinoy kong kaopisina mula sa kanyang Egyptiona na superbisor ay sinabi ko sa aking sarili na taym out na muna…“all work, no play, makes charles a dull boy”. Hindi naman ako nagkaroon ng nose bleed pero at least ay inaliw ako ng maigsing email na ito mula sa aking pagiging toxic sa aking trabaho noong isang linggo. Mabait naman ang may akda nito kaso mahilig lang talagang magpalad ng papel sa mga amo, eniway, eto at inyong basahin…

Dear Pekto, (hindi tunay na pangalan)

If you cheek the consumption for this 2 code Number In your mail will find no consumption In the system we call the customer But he did not replay in this time we but the customer inactive, But if take water from the driver and he did not writ In the RM we to call the driver And cheek with him How he supply to the customer with not inter in the Rm (initials ng software na ginagamit nila) tomorrow we need to cheek with Rout -2 & 8 or maybe the customer have anther code Number Plz make sure This the code number for the customer

Tomorrow will be cheek?

Best regards Best Rardsegbrds (etong isa ay naka-highlight ng puti para hindi namin mabasa, siguro ay babalikan pa ulit para tignan ang spelling)

Mabuti na lang na hindi ko sya kapalitan ng mga emails. Sabi ko sa aking kaopisina na mag reply at sabihin na huwag magtipid sa paggamit ng comma at period dahil libre naman ang mga ito. Bayad na ng opisina.

Salamat pa rin sa kanya dahil sa inaliw niya ako at binulabog dito sa aking korner, at dahil doon ay napatayo at masayang sinabi sa aking sarili na “I will work hard and I will blog harder!!!”

Viva Sto. Niño!!!

Pigheaded Brain

Sa librong “A Mind of Its Own” na sinulat ng kilalang psychologist na si Ms. Cordelia Fine ng University of Melbourne sa Australia, ay kanyang binigyan liwanag ang salitang nakasulat sa taas. Sinabi niya sa kanyang libro na “All of us have at one point been guilty of bias. We tend to believe things that confirm our ideas, and dismiss things that run counter to what we hold dear. Once our brain makes up its mind on something, it forgets about arguments to the contrary”.

Siguro kung tatagalugin natin ang kanyang naging deskripsyon sa isang salita na angkop para sa ating dating panggulong erap ay maari natin gamitin ang mga sumusunod: manhid, kapalmuks, at bato. Dahil mula ng siya’y pinatalsik sa kanyang kinauupuan hanggang sa mahatulan at bigyan ng laya ni ate glow ay hindi niya nagawang humingi ng tawad sa lahat ng mga katiwaliaan na ginawa niya noong nasa Malacañang pa ito. Bagkus ay naghahanda pa ulit tumakbo.

Maihahalintulad mo na siya sa isang kabayong may suot na tapahoo sa kanyang mga mata dahil wala na siyang ibang nakikita kundi ang kanyang mga personal na ambisyon na binalutan niya ng kanyang mga matatamis na pananalita at asyong-salonga na porma upang magbigay ilusyon na siya ang tunay na representante ng masang Pilipino. Basta ba’t sisiguraduhin nyo lamang na tataya kayo lagi sa jueteng, para naman sulit ang kanyang pagmamahal at serbisyo sa taong bayan.

Ngayon kung medyo naguguluhan ka pa sa aking maigsing kwento at medyo nawala ka sa sirkulasyon dahil na rin sa kapapanood ng Marimar ay ating sariwain muli ang mga katagang binangit ng ating kontrabida. Eto at basahin….

Ang kanyang sinabi bago siya pinalaya:

“I would like to be with her in the last few days or months of her life.”

Ang sagot niya sa kanyang sarili pagkatapos lumaya:

“I am now free to pursue my pro-poor programs that I initiated and would like now to strengthen, ranging from livelihood programs and projects to scholarship programs,” 

Ang kanyang pinagdiinan sa harap ng munisipyo ng San Juan:

“Patuloy akong naninindigan na kung nagkaroon ako ng pagkakamali o pagkukulang sa aking panunungkulan hindi kailanman kasma dito ang pagnanakaw o pagwawaldas ng kaban ng bayan. Dalawang beses po ako inalok lumabas ng bansa. Wala pong charges nai-file sa akin. Di ako pumayag, sinabi ko haharapin ko lahat na charges na yan pero hindi ko maiiwan ang aking kababayan lalong lalo na ang masang Pilipino.”

Simpleng sagot ni Mr. Edgardo Urieta, Sandiganbayan’s Chief Sheriff::

“This office is now in the process of consultation with Banco de Oro officials regarding the course of action in the delivery or selling at public auction of the shares of stocks of the IMA Trust Account… in order to satisfy the P189,700,000 as stated in the writ of execution in the Jose Velarde account.”

Ang kanyang mahinahong sinabi tungkol sa kanyang mga plano:

“Ito po ay pakinggan ninyo akong mabuti. Wala na po akong balak na muling pumasok sa larangan ng maruming pulitika. Ang nalalabi kong panahon ngayon iaalay ko sa paglilingkod sa ating mga kababayan.”

Ang kanyang naging masayang sagot sa kanyang sarili:

“Wala sa kanilang mananalo. Sarili ko na lang ang pipiliin ko.”

Kabubukas pa lamang ng taon ay eto na agad ang sumalubong sa ating mahal na Pinas. Di bale at dalawang taon pa naman bago dumating ang 2010, siguradong marami-marami pa siyang lechon de leche, liempo, balat ng baboy, chicharon, isaw, at toknene na makakain at mga red at blue label na maiinom kaya’t baka hindi na rin niya ito abutin pa at ma…mamaga din ang kanyang mga paa dahil sa arthritis na syang pipigil sa kanyang pagtakbo. Sabayan mo na lang ng pag-inom ng athro pills at siguradong bibilis pa ang iyong takbo paatras.

Kaya’t hahayan ko na lamang si Mr. Lourd de Veyra ang magsabi sa iyo ang tunay na mithiin ng bawat Pilipino na nagnanais ng isang matapat, masipag, at mapagkakatiwalaan na gobyerno…“Para sa iyo dating panggulo, AYOKO NG BABOY!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

Mahal na Nazareno

Now Open for 2008

Hirap ng walang internet sa bahay. Balewala tuloy yung mga biniling laptop ng aking mga kasamang Pinoy at hindi man lang kami makapag-browse o makapag-check ng mga email. Lumipat na kasi yung kapitbahay namin na mayroong unsecured wifi kaya’t natapos na din yung mga maliligayang araw namin. Samahan mo pa ito ng limang araw na bakasyon dahil sa Eid Al Adha holidays plus Christmas at New Year holidays pa ay sigurado namang na miss ko na ng husto ang aking libreng internet sa aming opisina at atat na agad akong gumamit muli. Parang adik ang dating di’ba. Kaya tuloy lahat ng mga balitang gusto kong basahin sa internet, mga blogs na nais kong bisitahin, mga sites na gusto kong silipan este silipin pala, mga youtube videos na gusto kong panoorin, at mga files, movies at tv shows na gusto kong i-download ay pilit kong ginagawa lahat dito sa aming opisina. Kasabay nito siyempre ang magaling kong pagtupad sa lahat ng aking mga trabaho at responsibilidad sa aming prestisyosyong kumpanya. Yabang ba? Hindi naman siguro, multitasking lang at walang personalan.

“Swerte ko raw”, sabi ng mga opismate kong pinoy na inalisan na ng mga internet access ng aming administrator dahil na rin sa utos ng kanilang mga amo at dala na rin siguro sa kabadtripan niya sa amin dahil sa sipag at pagiging adelantado este talentado nating mga pinoy sa ating mga trabaho. Hula ko lang naman yan. Ang naging sagot ko naman sa kanila ay siguro gusto lang ng kanilang mga bossing i. e. mga Egyptian, Jordanian at Indiano, na sila lang ang pwedeng magpapalitan ng mga latest FHM pics at kumopya ng mga naruto movies at iba pang mga anime videos kaya’t inalisan sila ng mga acccess.

Kaso hindi araw-araw ay pasko. Eto yung kataga na madalas nating sabihin kapag lagi kang bwenas tapos ay bigla nag-iba yung takbo ng swerte mo, tulad na lamang ng mga halimbawa na ito: Madalas kang libre sa pamasahe mo sa tricycle dahil sa tropa mo yung driver na lagi mong sinasakyan. Nagulat ka na lamang ng isang araw ay mayroon na ulit sumisingil sa iyo dahil sa natangal na pala yung tropa mo dahil puro butaw pala yung mga isinasakay niya esp kung may mga magagandang chicks. Isa pang sampol kung hindi mo nakuha, madalas kang umiinom ng libre mula sa paboritong mong videoke bar dahil sa syota mo na yung gro na lagi mong tine-table dati at sya na ngayon ang bumibili ng mga drinks mo. Isang araw ay napatulala ka na lamang ng makita mo itong ipinasara na pala ni Meyor Lim at nag-japan naman yung gro-prend kung kailan medyo nadedelop ka na sa kanya. Sakit di’ba. Gayunpaman, nawa’y nakuha nyo na ang kahulugan ng nais kong sabihin kanina kaya’t bago tayo malayo ay balik na muna tayo sa aking kwento. Nabangit ko ang mga ito dahil dalawang buwan na ang nakakaraan ay inilipat na ang aking internet access sa aming proxy server. Anong kaibahan? Di ko alam at medyo teknikal basta ang alam ko lang ay naapektuhan ng husto ang aking mga abilidad.

Unang nawala ay yung abilidad kong kumopya ng mga pelikula at tb showso mula sa mininova. Buti na lang at strike pa ang mga Hollywood writers kaya’t halos tumigil na rin yun mga bagong episodes ng mga shows na sinusundan ko at puro re-runs na muna sila o di kaya naman ay maagang tinapos na muna ang kanilang mga kasalukuyang season. Kung walang mininova ay otomatik na rin na hindi na rin epektib ang abilidad kong gamiting pa ang aking limewire kaya’t medyo pahinga din ako ngayon sa pangongolekta ng mga mp3 files. Damay na rin pati yung chikka text ko. Buti na lang at may chikka text 2.0 na!

Okay na sana kaso pati gmail ay dinamay na rin. Nakita ata noong nag cha-chat kami ng aking misis. Ano nama ang problema doon? Ginagamit ko lang naman yung mga libreng features ng aming mga gmail account. Tsk, tsk, tsk, bad trip. Buti na lang ay naapektuhan pati ang aking mga ka-departamento na sina opismate no. 1 and opismate no. 2. Kaya’t no choice sila kundi ibalik ito sa amin kaya okay na ulit ang aking account.

Ang sumunod na nawala ay yung abilidad na panoorin at kumopya mula sa YouTube. Buti na lang at may link ang UKYouTube kaya’t nakakapasok pa rin ako at may KeepVid na magagamit pa rin kaya’t tuloy ang ligaya sa pagkopya ng mga paborito kong kapuso shows tulad ng Marimar. Ayyy!

Pati na rin yung prendster access ko ay nadamay na din. Sakit nyan! Hindi ko tuloy ma-i-add agad yung mga nag re-request sa akin at makapag-reply agad sa kanilang mga messages. Dahil dito ay tuwing weekend ko na lang nabubuksan ang aking account. Pakingshyet talaga! Panahon na siguro para mag-multiply na rin.

Pero habang sinasarado nila ang lahat ng mga ito ay masaya naman akong nagbubukas ng mga panibagong pupuntahan at pagkakaabalahan. At isa na nga dito ay ang masayang mundo ng blogging. Isabay mo pa dyan ang WP Pinoys na sinimulan ni Chuckster kaya’t solb na solb na ulit. Blog hopping naman ang tema ng aking mga aktibidades sa ngayon. Dapat na rin sigurong bilhin ko yung laptop na nakita ko sa mall noong isang buwan para sa tuwing matatapos akong maglaba at mamalantsa ay pwedeng-pwede ko pa rin ituloy ang paggawa ng mga bagong entry para dito sa aking korner. Kaya’t time spacewarp, ngayon din!

At dahil hindi naman nga ako kasingbilis mag-ipon at gumawa ng mga blog entries na katulad ni Shaider, ay masaya ko na lang munang gagamitin ang aking libreng internet dito sa aming opisina at magtitiyagang magtipa ng aking mga entry sa aking dell optiplex 745 at habang nakangiting aabangan din ang pagdating ng dsl koneksyon sa aming flat dahil na rin sa inisyatibo ng aking mga kasamang pinoy na may laptop na. Talagang pinagpapala pa rin. 😉

Masagana at Maligayang Bagong Taon sa inyong lahat!!!

Do not look back in anger;

do not look forward in fear;

look around in anticipation and love.

🙂

To those I have wronged, I ask for forgiveness.

To those I may have helped, I wish I did more;

To those who have helped me, I want to say thanks!

😉